Ik slenter met mijn 16-jarige dochter langs hippiekraampjes op Ibiza. Het ene kraampje heeft nog mooiere spullen dan het ander. We kijken naar sieraden, jurkjes, lachende verkopers, keuze stress? ‘Wat hebben we het goed’, denk ik.
Ik ben namelijk twee maanden geleden als zelfstandig teamtrainer/coach gestart en heb ‘t aangedurfd met m’n gezin een zonvakantie te boeken, zonder dat ik weet hoe mijn inkomsten er precies uit gaan zien per oktober. Vol vertrouwen, want ik word al gevonden en heb al wat vastere opdrachten.
Plots staan we in een klein kraampje van een prachtig stralende, grijzende vrouw met krachtige blauwgrijze ogen. Ze zit keurig rechtop op een bankje, is rond de 65 met prachtige indiaanse armbanden en enkelbanden om. Er hangen lichte, zelfgemaakte plankjes beschilderd met allerlei impressies van Frida Kahlo en Indiase jurkjes.
Mijn dochter en ik staan stil, ‘ze is vast gek op schilderen, maar waarom alleen Frida Kahlo‘s’? We kletsen wat over de krachtige Frida en plots begint de dame in het Nederlands met ons te praten. Oh wat leuk! We ploffen naast haar op de bank en raken in gesprek. Nieuwsgierig als ik ben vraag ik naar haar levensverhaal, wat haar hier brengt en waarom Frida? Mijn dochter is een en al oor.
Een ontroerend verhaal volgt, waarin ze vertelt altijd gekozen te hebben voor veiligheid, de hypotheek, haar kinderen en als verpleegster; ‘Je weet wel, de veilige wegen pakken’. Maar nooit echt gedaan wat haar hart haar ingaf; namelijk haar kunsthart volgen en reizen. En net op het moment dat ze dat wilde gaan doen, haar kinderen de deur uit zijn, wordt deze droom gedwarsboomd door geconstateerde borstkanker. ‘Het zal toch niet’, vertelt ze, ‘dat ik nooit echt heb gedaan wat ik wilde en dat het nu niet meer kan’!
We vallen stil, ik knik. We weten allemaal dat je je dromen na moet jagen, maar dat de tijd snel gaat en verantwoordelijkheden zich kunnen opdringen. Behalve mijn 16-jarige, daar gaat de tijd nog niet snel genoeg voor😊.. Ik hoop zo op een positief einde voor haar. Ook ik weet hoe belangrijk het is jezelf altijd de vraag te blijven stellen of je nog doet waar je blij van wordt, of je nog goed zorgt voor jezelf.
En tegelijkertijd vraag ik me ook af; kan het altijd? De wereld is echt niet zo maakbaar. Is het ‘t individualisme wat nu spreekt? Je krijgt zaken voor je kiezen, daar heb je mee te dealen, leren berusten of accepteren is dan ook belangrijk. Mijn moeder verloor jong haar partner, mijn vader. Hoe ga je dan door? Het is een kunst om dat te doen én vast te houden aan dromen met oog voor jezelf (ook ik in mijn drukke baan als zelfstandige, met partner, moeder van twee puberdochters en vrienden én al m’n wensen).
Sterker nog; ik heb er m’n werk van gemaakt om anderen hierbij te helpen, want met tegenslagen is dit geen makkelijke weg. En als je je dromen niet meer voelt, ben je ook niet meer die leuke vrouw, moeder, vriendin en partner, weet ik uit ervaring. Keuzes voor zelfzorg en energie kunnen in kleine dingen zitten, als je ze maar weet van jezelf. Ik denk dat acceptatie, weten waar je van ontspant en een rustig gemoed ieder mens kan helpen de juiste keuzes te maken of leren maken. Ik ben weer zó blij dat ik het eigen ondernemerschap ben aangegaan!
‘Gelukkig’, zo vertelde ze, ‘herstelde ik goed van borstkanker en jaagde m’n droom na’.
Wat een vrouw! Sinds elf jaar verkoopt ze haar mooie zelfgemaakte spullen met haar Italiaanse man op Ibiza. En komen er vanzelf weer andere plannen op haar weg. Ze nam de afslag van de ‘saferoad’ zoals ze het zelf noemde.
Het doet mij beseffen, daar op dat moment, dat er altijd, altijd een keuzemogelijkheid is. En dat, als de zon opkomt, je je wederom je mag afvragen of dit het leven is dat je wil leiden of lijden. Wat je wil omarmen, of van welke zaken je afscheid wil nemen. Wat er te accepteren is, of te veranderen. Want je hebt maar een leven en alles kan; stap voor stap.
Dankbaar ben ik voor deze ontmoeting.
Wij hebben dankzij haar verhaal iets moois bij haar gekocht, om samen in ons gezin te blijven realiseren dat we t in dit leven willen doen. En we realiseren ons dat soms scherpe gesprekken belangrijk zijn om elkaar te blijven snappen en dat je elke dag opnieuw stil mag staan bij je wensen en gemaakte keuzes. Je hebt immers een leven! Live it, love it! …. Or change it!
En als je de wens voelt om dit samen te onderzoeken? Ik kijk en luister graag met je mee.
Wees welkom!
