‘Wat heeft de driejarige Phoenix jou gebracht’?
Die vraag kreeg ik afgelopen tijd vaak, en met nog een laatste week te gaan, liep ik door de tijd weer even achterwaarts. Want een van de mooiste zinnen die me bijblijft van deze prachtige ambachtsopleiding opleiding is;
‘Het leven wordt voorwaarts geleefd, maar achterwaarts begrepen’,
Al in 2013 wilde ik starten, maar met jonge kinderen waarvan er een zó slecht sliep, was dit destijds onhaalbaar. Daarom koos ik in 2015 voor een verkorte trainersopleiding, omdat ik voelde dat het coach en trainersvak me riep. En werd mijn vitaliteitsaanpak een feit; want ik had jaren op grens van werk/privé gebalanceerd door slechte nachten en veel zorgen. En ik stond nog; dát gunde ik anderen ook! Leren van mijn en elkaars ervaringen in de zoektocht naar een fijne wek/privé balans. De binding met mijn werkgever, de gemeente Utrecht, en al haar afdelingen waren fijne plekken om mijn vitaliteitsaanpak te lanceren, te finetunen en dat deed ik, met als uiteindelijke resultaat dat mijn jarenlange aanpak in het management development traject kwam en er gecombineerde jaartrajecten volgden. In de afgelopen vijf jaar tijd begeleidde, trainde en coachte ik honderden mensen en teams om samen & individueel verder te ontwikkelen. Vanuit verbinding, kwetsbaarheid en kracht. Om zo de stad Utrecht beter te dienen vanuit een gezonde werk/privé balans.
Wát een fantastische pioniersrol ontstond er voor mij om mijn vitaliteitsaanpak binnen zo’n grote organisatie te lanceren. Ik zag vele talenten, kreeg de drive om breder talenten te verbinden en samen te werken aan gezondheid. Ik regelde budget en zette in 2017 het Gezonde Netwerk op voor en door collega’s. Vervolgens bouwden we aan een
Vitaliteitsweek ‘de LIJF-week’ (lekker in je vel) die in 2019 het leven zag; beiden bestaan nog steeds en zijn ingebed in Utrechts HR-beleid. Ben zó trots en blij, dat mijn disbalans en zoektocht mij deze drive brachten en openingen boden.
En toch bleef de Phoenix Opleiding roepen, .. ‘Kom Olga’.. want ‘waarom doe ik wat ik doe’? Vroeg ik me af. Wat heb ik nog meer te leren?
In 2018 vormde mijn Insights accreditatie een verdere verrijking in mijn werkrugzak. En toch; het gevoel van leegte en gemis van voeding bleef, ik had honger! En zo startte ik eindelijk in 2020 dan toch met de Phoenix driejarige, kwam thuis bij mezelf en kon mijn ‘haast’ en ‘honger’ onderzoeken, leren plaatsen. Alles ging uit m’n rugzak, de bodem kwam in zicht. De basis, waar vaste patronen als ‘hard werken’, ‘niet gevoelig zijn’, verbinden met anderen zich stapelen. Om nu deze week, na een enorme reis aan inzichten, groei en vriendschappen, te belanden bij het afscheid van mijn 3-jarige matties, trainers en de fijne bedding van deze leeromgeving.
Én vooral ook mijn levensvraag ‘Hoe doe ik dat, goed afscheid nemen?’
Mijn grote thema, als je dat als jong kind niet zo bewust hebt gedaan bij de dood van je vader. Als je geneigd ben je hart te sluiten, want anders doet t te veel pijn.
Phoe, de heimwee is er al, wat zal ik t missen en wat gun ik t anderen om te starten en ook weer afscheid te nemen, als de deining van golven, het komen en gaan van emoties. En wat een mooie herkansing ook, om nu het stukje afscheid weer op een andere manier te gaan ervaren. Vanuit mijn volwassen ik, als een ritme en onderdeel van het leven, ruimte biedend voor nieuwe dingen.
En precies dát heeft de Phoenix mij geleerd; bewust zijn van mijn patronen, open staan, verblijven in ongemak, voelen wat resoneert en vanuit daar durven begeleiden op randje van ongemak en ‘her besluiten’, van koers te wijzigen, mijn moed bijeen te rapen en te gaan!
Beginnen,
afscheid nemen,
en de moed hebben om gevoed te worden door alles wat daar tussen zit!
