Er is een grote, verheven kunst ontstaan om zich aan te passen, om mee te doen en gevraagd te worden. ‘Lekker makkelijk zijn, zoals een kameleon’ zegt ze. Voor mij zit een krachtige vrouw van 43, weggezonken in een grote leunstoel. ‘Wat lijkt ze op een lief en klein meisje zo’, bedenk ik nog. En laat dat precies onze weg zijn die we samen gaan deze dag.
Ze heeft last van haar opgezette, onaanraakbare masker, want dat is ze wél. Tranen stromen over haar wang. Het doet haar wél wat, als ze niet gezien en gehoord wordt. Of dat zij steeds maar weer degene is die initiatief neemt. Maar verander dat maar eens, als je als klein meisje, zo hebt leren voegen, hoe doe je dat? Ze kijkt me aan en ik nodig haar uit om samen te kijken waar en hoe ze dit zo geleerd heeft.
En daar, midden in de kamer, opent zich een ruimte naar vroeger en loopt ze heen en weer, als klein meisje van toen, naar de volwassen moeder van nu, en onderzoekt ze ook generaties voor haar komst. De thema’s ‘plek’ zoeken en ‘maskers’ lichtten in beide lijnen op. Wat kent ze dat goed, het is ook haar kwaliteit geworden.
Maar als ze richting haar toekomst gaat, loopt ze tegen de wenselijke achterkant van deze polariteit, ‘staan voor jezelf’. Ze worstelt ermee. Samen kijken we, want wat herken ik t ook uit mijn eigen leven, waar invoegen, ‘doen wat zo hoort’ ook een thema was.
‘Ga maar ‘staan voor jezelf’, voel maar hoe t voelt’.
Daar staat ze. En langzaam verandert iets in de mimiek, vanuit voeten tot kruin. Er wordt wat ingeademd, er komt wat energie, ze voelt kracht en er komt rust. ‘Ja, dit is mijn plek’. Wat heb ik dit gemist. En dan een fijn buikgevoel én angstige ogen, ‘maar HOE dan’?
Ik snap steeds beter waarom ik de driejarige Phoenix heb gedaan
Want wat had ik ook vaak diezelfde praktische vraag! Die ook veel vertelt van mijn voorwaartse en resultaatgerichte manier van leven. Het gaat er niet om dat je als begeleider alle antwoorden hebt, maar om voorgaan in ervaringen. Weten en voelen van waar ik de vraag opdiep en hier zelf veel voorwerk op te hebben gedaan.
Oplossingen, quick fix vanuit een hoofd werken niet voor een ander. Wat wel werkt is ondervinden, op de juiste tijd, wellicht met begeleiding, de juiste eigen stappen zetten en ervaringen integreren. Op je eigen tempo.
Die angst of paniek zelf aan te hebben gekeken en rust vinden in jezelf om telkens weer deze stappen te mogen maken. Langs jezelf, richting je wens en soms verduren. Voelen ‘hé, daar issie weer’ en ‘de wereld vergaat niet’. En zo mijn weg vinden, om samen met een ander een stukje op te lopen. Het hoeft niet in een dag gefikst te worden, de eerste stap is het thema even aankijken en ervaren.
Twee schitterend, stralende ogen kijken me aan. Ik zie de zin in een toekomst die wacht, met allemaal kansen voor haar groei. Ze heeft er zin in, sterker nog, ze was er eigenlijk al mee gestart beseft ze. En nu staat ze nog weer net wat steviger.
Wat een heerlijk dankbaar (levens)werk heb ik!
