Als vierjarige verloor ik m’n vader. Verdrietig, maar vooral onbegrijpelijk destijds. Ik kon er niets mee, zelfs niet om huilen. Want ik snapte het niet en voelde me op een vreemde manier een uitzondering.
Onlangs verloor ik de man van mijn nicht. Een lieve vriend die ik in m’n jeugd en op belangrijke latere momenten vaak opzocht en die me veel vaderlijke momenten ‘doorloodste’. Vanuit zijn liefdevolle, grappige aandacht kon ik me af en toe laven aan het zo ontbrekende ‘Vadergevoel’.
‘Waarom deelt ze dit op LinkedIn?’ denk je wellicht? Nou; omdat verlies de rest van je leven met je meereist. En hier ruimte aan geven heel belangrijk is, merkte ik. Zowel voor jezelf, de mensen om je heen, maar zeker ook voor je werk.
Ben jij je bewust van jouw ‘mechanismen’?
Het raakt namelijk alles in het hier en nu van wat er toen en daar gebeurde. Hoe je leerde omgaan met je verlies. Klein of groot. Wat trof je aan in je gezin van herkomst, wat was jouw plek? Werd er over gepraat of was de pijn te groot, bleven herinneringen levend? Zo kunnen bijvoorbeeld conflicten en stressvolle momenten in je latere leven op je werk leiden tot heftigere reacties, of zelfs een burn-out. Het zijn simpelweg aanleidingen om je aloude overlevingsmechanisme weer aan te zetten. Ben jij je bewust van de jouwe? Die je hebben geholpen om te komen tot hier? Dienen ze je nog? En als je je er bewust van bent, en ze dienen niet meer, wat is dan nú nodig?
Ik kende ‘t ‘hard werken, ik doe t alleen’. Dat werkte lange tijd zó goed voor mij, dat ik gewoon een stap harder zette, ‘niet lullen maar poetsen’. Kijken en invoelen wat de behoefte is bij anderen werd mijn tweede natuur. Niet gek dat ik goed werd in mensen aanvoelen en begeleiden bij de balans van hun levensenergie (vitaliteit) want ik kende t eindige gevoel zo goed, de angst van verlies, je adem inhouden. ‘Geniet van het leven, want t is maar kort’. Vitaliteit is en blijft waarschijnlijk daarom m’n passie! Ik heb t zelf namelijk soms zó gemist. En precies hier had ik wat te leren.
Want daar waar ik zowel een moeder en vader in mijn stoere, sterke moeder vond, miste ik de kunst om te vertragen, goed te leren begrenzen en te zien wat ík nodig heb. Of wat niet bij mij hoort. Want hé, ik kan t allemaal dragen, desnoods alleen, …toch?! Voor je t weet voel je je Atlas, met de draagkracht van de wereld op je schouder en zeul je verder.. met alle risico’s van dien in deze impactvolle tijd. Met zoveel uitdagingen dat je echt je grens moet bewaken.
Nee, ik kan (en wil) t allemaal niet alleen, en gelukkig hoeft dat niet
Daar kwam mijn tijd (en moed) om met steun van mijn partner, lieve vriendinnen, en ook de vragende ogen van mijn kinderen het verdriet in de ogen te zien. Aan de slag, vanuit de fijne bedding van de driejarige Phoenix Opleiding. Ik las afgelopen jaar ‘Herbergen van verlies’ van Riet Fiddelaers-Jaspers en Sabine Noten. Een prachtig inzicht gevend boek over verwerken van rouw en de verborgen schatten die er dan ook zijn. Juist door je verlies. Hierdoor snapte ik wat ik moest doen, stap voor stap gaan, werken met rituelen, vertragen en mijn lijf voelen; ZIJN. Kortom doen wat nodig was voor mijzelf, mijn partner en in het belang van mijn eigen kinderen.
De verhalen moesten verteld worden, afscheid is een deel van het leven, hoe pijnlijk ook, anders gaat het je leven.
En zo kon ik dit keer echt rouwen; ik huilde dubbele tranen. Die voor mijn vriend én voor m’n vader, want wat mis ik ‘m. In de steun achter mij, op t pad voor me, zijn warme hand naast me, soms lachend (of fronsend) om mijn fratsen. En wat heerlijk dat mijn gezonde deel (lees het boek) me vroeger bij andere gezinnen met een vader én moeder bracht en dus ook bij mijn lieve vriend. Waardoor ik nu, met het nemen van afscheid, naast pijn ook dankbaarheid voel en vooral de mooie herinneringen koester die ik nu wél heb. Dus als verdriet de rest van m’n leven met me mee reist, dan geef ik haar een stevige hand. Laten we dit pad dan samen, als vrienden gaan.
Herbergen van Verlies: ’Als je je tranen geen ruimte geeft, vermoeien ze je. Niet geuite kwaadheid verkrampt. Verdriet stolt op deze manier en blijft liggen, maar komt op andere momenten uit de rugzak weer omhoog’.
Wil jij zicht op of aan de slag met jouw rouw, omdat je merkt dat het je belemmert? Of wil je meer lezen over rouw, de impact van het niet rouwen, (gestapelde rouw) op je verdere leven, in relaties en werk? Lees dit prachtige boek of zoek me op.
Vol Energie Zijn, daar is rouw en omgaan met verlies (ook levend verlies) een onderdeel van. Je hoeft het niet alleen te doen!
Olga Nieuwenhuizen
